شاید شب اجتماع سایه هایی باشد که از صاحبانشان خسته شده اند 

و می خواهند اندکی با هم ادغام شوند

و تعهدشان به بدن هایی که به آن متصل بوده اند را از یاد ببرند .

شاید به همین خاطر است که شب،شاعرانگی بیشتری دارد..

و تمنای بیشتری برای هم آغوش شدن!

شاید این سایه هایمان هستند که به واقع عاشق می شوند نه خودِ ما.

و شاید به همین علت است که عاشق آدم هایی می شویم که فکرش را نمی کردیم ..

در واقع،شبی،عاشق سایه ایی شده ایم،برگشته ایم و صبح دوباره با بدنی که به آن تعهد داشته ایم دوباره زندگیمان را ادامه داده ایم .

شبی که عاشق شده ایم ،

و تمام صبحها در جستجوی عشقی هستیم که نمی دانیم کجاست و چه طور باید پیدایش کنیم.

شاید،شب از سایه های عاشق تشکیل شده است

و صبح از انسان هایی عاقل..