چکامه های ماندگار
زاییده افکار شاعران
این بیتِ مولانا یکی از انسانی‌ترین ،
ابیاتِ ادبیاتِ کلاسیک ماست:
رو سر بنه به بالین
تنها مرا رها کن
ترکِ منِ خرابِ شبگردِ مبتلا کن
شاعر، نه فقط صادقانه مساحتِ «ابتلا»ی خودِ خسته،
بی‌خواب و خراب‌اش را ترسیم و درخواستِ تنهایی می‌کند،
بلکه مهربانانه به دیگری می‌گوید: «تو سر بنه به بالین».
از من فارغ باش.
شعرِ ناب، به نحو تؤامان و تناقض‌آمیزی،
هم دعوت به فکر کردنه
(منو بخون، به من فکر کن،...فکر کن!)،
هم دعوت به فکر نکردن
(در من/شعر غرقه شو، به چیزی جز من فکر نکن،فکر نکن!)
شاید، به همین دلیله که شعرِ ناب رهایی‌بخشه:
رها شدن از فکر و خیال به دستِ زیبایی
برچسب‌ها: مولانا
نوشته شده در سه شنبه سی ام مرداد ۱۴۰۳ساعت
7:49 توسط بهاره"ک"|
| Design By : Pichak |