دلم ، برای‌ آدمهای‌ تنها می‌سوزه

آن دسته آدمهایی‌که

برای‌خودشان‌آنقدری‌ به خوبی‌ارزش‌ قائلند

که هرکسی‌ را شایسته هم‌نشینی‌نمی‌دانند اصلاً..

"همان‌هایی‌که"حریمشان‌حرمت دارد.

دلم برای‌آن بغض‌ بی‌مخاطبشان‌ می‌گیرد

برای‌ لبخند

و "شیطنت‌های‌تبعید شده‌شان‌می‌سوزه"..

این‌آدمها اشتباه‌نکرده‌اند

و لیاقتِ آن‌ها تنهایی‌ هم نیست.

مشکل‌ و گناه از ماست

نباید طوری‌می‌شدیم که‌تنهایی‌را

به‌حضورِ ما

ترجیح‌دهند

هیچ‌وقت

...